Μεσοφόρι ήτανε, δηλαδή ταπεινό κι απέριττο, άρα μου επέτρεπε - αν όχι με προσκαλούσε - να το στολίσω.
Ξεκίνησα, και νόμιζα ότι τελείωνα κιόλας, με το να κάνω με βελονάκι όλες τις ραφές και τα τελειώματα.
Κι είχε πολλές ραφές και χιλιόμετρα ποδόγυρο.
Τα έκανα.
Άρχισε να παίρνει υπόσταση φορέματος. Το κρέμασα στην ντουλάπα.
Μετά σκέφτηκα τις δαντέλες.
Κατέβασα από ψηλά απ’ το ράφι, το σακούλι με τις δαντέλες.
Λεπτές, στρογγυλές, μακρόστενες, με πιο χοντρό νήμα, αρχινισμένες κι ατελείωτες, μικρά, μεγαλύτερα κομμάτια, μοτίβα ραμμένα μεταξύ τους για κάτι που δεν έγινε ποτέ…
Δαντέλες της μάνας μου, της πεθεράς μου, της γιαγιάς και της προμάμμης και της άλλης γιαγιάς και της μάνας της…
Πόσες γυναίκες, πόσες ώρες, πόσα όνειρα, πόσα σχέδια…
Πλεγμένες δαντέλες με ψηλό βελονάκι, με πιο χοντρό, με βελόνι· πρωί, απόγευμα, βράδυ με κερί ή φως ηλεκτρικό, ως μάθημα, ως τιμωρία, ως συμπλήρωμα ενός προικιού, ενός φουστανιού γιορτής.
Τις ράβω ασύμμετρα πάνω στο φουστάνι της Αφήγησης και νοιώθω να με διαπερνούν οι ατέλειωτες γενιές των γυναικών που προηγήθηκαν και μου μεταφέρουν την κίνηση της παλάμης, το ρυθμό και τον ειρμό.
Τώρα έρχονται όλες μαζί να με κρατήσουν στην Αφήγηση, κάθε μία να μου δώσει μυστικά το βογκητό, το γέλιο, τον αναστεναγμό, τη λαχτάρα που δεν έφερε στο φως της μέρας, όμως τα ένοιωσε τα κράτησε κρυφά να κυκλοφορούν με το αίμα στο κορμί της, να τη θρέφουν, να την κάνουν μάνα, να τα κληροδοτεί στις κόρες.
Γκιλγκαμές, Γένεση, Τσουάνγκ Τσέου, Λαϊκά Παραμύθια, Μαλαρμέ, Έντγκαρ Άλαν Πόε, Διονύσιος Σολωμός.
Μ’ αυτές τις ποιότητες υφαίνουμε την Παράσταση – Αφήγηση:
Ο Όνειρος, το όναρ και το ενύπνιο
με φωνή και βιολοντσέλο
