Θέατρο - Τραύμα - Θεραπεία

 Η πανδημία με τον Covid 19 σφραγίζει την εποχή μας, επηρεάζει τις συμπεριφορές, αλλάζει τις ζωές μας και κατέδειξε πόσο ευάλωτοι είμαστε σαν άνθρωποι στο απρόβλεπτο αλλά και πόσο μπορούμε να δυναμώσουμε μέσα από τα ελλείματα και τις αδυναμίες μας. Οι επιπτώσεις στις παραστατικές τέχνες είναι πλέον ψηλαφητές. Το τραύμα του εγκλεισμού και της απαγόρευσης στις δημόσιες δράσεις είναι βαθύ σε καλλιτέχνες και εργαζόμενους στο χώρο του θεάματος. Ήδη από την Άνοιξη η βιομηχανία του θεάτρου είναι σε κρίση, αφού παραστάσεις και φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο ακυρώθηκαν ή αναβλήθηκαν για ένα απροσδιόριστο μέλλον. Το μεγάλο ερώτημα είναι πώς θα λειτουργήσει το θέατρο όταν οφείλουμε να μείνουμε μακριά ο ένας από τον άλλον, όταν πλέον δεν αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, δεν βιώνουμε την ίδια θερμοκρασία του χώρου, δεν διαχέεται αμφίδρομα η ενέργεια και όταν καταλήγουμε να λέμε «ζωντανή» μια απευθείας μετάδοση ενώ στερούμαστε τη σωματική συνεύρεση. Στη συζήτηση τίθεται το ζήτημα νέων μορφών, αλλά και ανεύρεσης αρχιτεκτονικών λύσεων, όπως υπαίθριοι σκηνικοί χώροι, που παραπέμπουν στο αρχαιοελληνικό δοκιμασμένο μοντέλο του ανοιχτού θεατρικού κτίσματος, το ενσωματωμένο στο φυσικό περιβάλλον που συνδέεται και με την ίαση ασθενειών.

Εύλογα ερωτήματα προκαλεί η πανδημία για τη σχέση θεατρικής τἐχνης με την ιατρική. Ήδη από την αρχαιότητα τα Ασκληπιεία έπαιζαν σπουδαίο ρόλο στη θεραπευτική πράξη. Άραγε, σήμερα το θέατρο και η λογική της παράστασης μπορούν να λειτουργήσουν παρεμβατικά στην θεραπευτική πρακτική; Ποιες είναι οι οφειλές της ψυχανάλυσης στο δράμα;

Οι ίδιοι οι καλλιτέχνες μέσα από τους πολλαπλούς ρόλους τους αισθάνονται τη θεραπευτική ευεργεσία της τέχνης που επιτελούν; Άλλα ερωτήματα σχετίζονται με τη λειτουργία του θεάτρου και του δράματος εκτός των συμβατικών χώρων, σε άλλους τόπους, όπως νοσοκομεία, δομές φιλοξενίας προσφύγων, σχολεία. Μήπως το μυστήριο του θεάτρου βρίσκει αναπάντεχες εναλλακτικές διαδρομές για να λειτουργήσει θεραπευτικά σε σώμα και ψυχή; Και με την καραντίνα που συνεχίζεται τί συνέπειες μπορεί να έχει ο εγκλεισμός στις θεραπευτικές δυνατότητες του δράματος;

Με αφετηρία την κοινή εμπειρία του τραύματος και τη συλλογική αίσθηση ότι το θέατρο ενώνει σώματα-συναισθήματα, ενώ ταυτόχρονα συνδέει τα διεστώτα, αποχαιρετούμε το 2020 με την έναρξη ενός κύκλου διαδικτυακών συνομιλιών με γενικό θέμα «Θέατρο-Τραύμα-Θεραπεία», μια πρωτοβουλία του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ. Πρόκειται για μια εξερεύνηση του ιαματικού χαρακτήρα των επιτελεστικών τεχνών από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας.

Οι συναντήσεις προγραμματίζονται να πραγματοποιούνται Κυριακές στις 12.00. Στο πρόγραμμα μεταξύ άλλων συμμετέχουν: Μιχαέλα Αντωνίου, Ντένια Αθανασοπούλου-Κυπρίου, Κυριάκος Βλασσόπουλος, Στεφανία Γουλιώτη, Ιφιγένεια Γρίβα, Άθως Δανέλλης, Μάνος Καρατζογιάννης, Γιώργος Κόρδης, Ηλίας Κουνέλας, π. Αλέξανδρος Καριώτογλου, Χρυσή Καριώτογλου, Βίκυ Κατσίκα, Στέλιος Κρασανάκης, Όλια Λαζαρίδου, Βασίλειος Λαμπρινουδάκης, Χριστίνα Μιχαλοπούλου, Περικλής Μουστάκης, Γιώργος Μπανιώκος, Στρατής Πανούριος, Άγγελος Παπαδημητρίου, Ρούλα Πατεράκη, Μάνος Στεφανίδης, Αγνή Στρουμπούλη, Δημήτρης Τάρλοου, Μιράντα Τερζοπούλου, Νίκος Τζαβάρας, Μάρθα Φριντζήλα, Λυδία Φωτοπούλου, Μάριος Χατζηπροκοπίου. Το αναλυτικό πρόγραμμα θα ανακοινωθεί τον Ιανουάριο.

Στην πρώτη εισαγωγική συνομιλία με θέμα «Θέατρο, δράμα και ίαση» συμμετέχουν: Ηλίας Κουνέλας, Στέλιος Κρασανάκης, Γιώργος Πεφάνης, Βάλτερ Πούχνερ. Μαζί μας θα είναι και ο κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής Αχιλλέας Χαλδαιάκης.Κ

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου ώρα 12.00

Οι διαδικτυακές αυτές συναντήσεις θα γίνουν ζωντανά μέσα από την ψηφιακή πλατφόρμα Zoom και θα μεταδοθούν μέσω των κοινωνικών δικτύων του Τμήματος. Θεατρικών Σπουδών. Απευθύνονται σε όλους τους φοιτητές και τις φοιτήτριες του Προπτυχιακού και του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών του Τμήματος, στους/στις υποψήφιους/ες διδάκτορες, στους αποφοίτους, στους φίλους του Τμήματος και σε κάθε ενδιαφερόμενο. Μετά τις εισηγήσεις των ομιλητών θα ακολουθήσει συζήτηση, στην οποία καλείστε όλοι να συμμετάσχετε.

Η συμμετοχή/παρακολούθηση είναι δωρεάν. Δεν απαιτείται εγγραφή.

Σύνδεσμος: https://youtu.be/GQzezPw2b0U

Επιμέλεια-συντονισμός: Ιωσήφ Βιβιλάκης

Επικοινωνία: Μάνος Δαμασκηνός Εmail: manosdamaskinos@gmail.com Tηλ. 6987358561 Μια πρωτοβουλία του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ υπό την αιγίδα της Κοσμητείας της Φιλοσοφικής Σχολής και την υποστήριξη των εκδόσεων Αρμός

Η Πολυξένη

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, το ‘χει συνήθειο να παραφυλάει στη γωνία και να βάφει τον κόσμο.

Όποιος κάνει να στρίψει, πλατς! μια με το νεροπίστολο και του ‘στέλνει μια γρήγορη αναθεματισμένη μπογιά.

- Κίτρινο ! Σπυριά καλαμποκιού !

Ξάφνιασμα, σχεδόν θυμός· μα το ξεκαρδιστικό γέλιο της Πολυξένης, μονομιάς, τους αφοπλίζει. Άλλωστε την ξέρουν… κάπου θα τους παραφυλάει να τους μεταμορφώσει.

Σκουπίζουν γρήγορα τις πιτσιλιές από το χρωματιστό νερό και:

- Πο-λυ-ξέ-νη μά-γε ! Πο-λυ-ξέ-νη μά-γε !

- Χρόνια πολλά και του χρόνου !

Αν δεν το πουν δυο φορές, ρυθμικά, όπως το περιμένει εκείνη, αντί για το «χρόνια πολλά

και του χρόνου», θα τους στείλει και δεύτερη δόση…

Η Πολυξένη είναι ένα τετράγωνο κοριτσάκι που δεν μεγαλώνει όπως τ’ άλλα παιδιά.

Ψήλωσε όσο ήταν να ψηλώσει μέχρι τα 7 της, κι έπειτα έμεινε εκεί στο ύψος. Στο πλάτος

παίρνει κάθε χρόνο 1 - 1,5 πόντο.

Κι επειδή είδε πως τ’ άλλα κορίτσια αλλάζουν, διαφορετικά όλα από ‘κείνη, το σκέφτηκε καλά καλά κι αυτοανακηρύχτηκε μάγος, σίγουρη πως τα πρώτα μαγικά τα ‘χει κάνει στον εαυτό της.

- Είμαι ένα κουτί μπογιά και βάφω τους ανθρώπους!

Δεν το λέει τόσο καθαρά, κάτι μπερδεύει στα σύμφωνα, σα να χοροπηδάει ένα μικρό βότσαλο μέσα στο στόμα της.

Κι αυτό δίνει ένα τόνο γέλιου.

Η Πολυξένη είναι το πιο χαρούμενο πλάσμα που έχω γνωρίσει.

Άλλωστε έτσι της κατέβηκε η φαεινή ιδέα να βάψει τους ανθρώπους.

Κάθεται στο δρόμο, σ’ ένα σκαλί, και βλέπει να περνάνε· γκρίζοι όλοι και βιαστικοί.

Πρωί πρωί, κι είναι θυμωμένοι.

Αυτό δεν της αρέσει καθόλου, την τσακίζει.

Πλησιάζουν οι γιορτές, παντού ξεφυτρώνουν χρώματα και φωτάκια.

«Θα σας βάψω!» άστραψε μες στο μυαλουδάκι της «Τι σκατά μάγος είμαι !»

Όλη τη νύχτα παραμίλαγε στον ύπνο της: «Εί-μαι ένα κου-τί

μπο-γιά και βά-φω τους αθρώ-πους! Είμ-αι ένα κου-τί μπο-γιά και βά-φω τους αθρώ-πους!»

Πρωί πρωί, ανακατεύει μπογιά με νερό και γεμίζει το νεροπίστολο.

Το κρατάει κάτω από το παλτουδάκι της κρυφά κρυφά, ψάχνοντας το μέρος που περνάνε όλοι για να πάρουν το λεωφορείο. Και:

- Κόκκινο ! Φετούλες καρπουζιού!

Κάθε βολή συνοδεύεται από τέτοια λόγια, για να πιάσει η μεταμόρφωση. Πιάνει!

Οι άνθρωποι γελάνε…

- Αχ! Πο-λυ-ξέ-νη μά-γε!

- Και του χρόνιου ! Χρόνια πολλά !

Α. Σ.

Νοέμβριος 2007

Υ.Γ. Το φαναράκι είναι το μαγικό της κόρης μου Μυρτώς.

Κατ΄ ευχήν!

 Το Θέατρο Ρετρό φτιάχνει ένα album: Κατ' ευχήν!                                                                                                                             Η Αγγελική Φράγκου μου ζητά να της ευχηθώ. Και γράφω:

 Ευχή, δηλαδή λαχτάρα προσωπική που την απευθύνεις:

Τώρα που πλησιάζει η Γέννηση, ας σταθούμε στο κατώφλι της ψυχής μας να την υποδεχτούμε! Να γίνει το άνοιγμα χαρά, φως νεαρό, ν' αναδυθούν και άλλες όψεις κι άλλα μονοπάτια, που δεν πήραμε ως τα τώρα!

Χρόνια πολλά!

Εμπειρία

Δεν ξέρω ούτε εγώ 

πώς βρίσκομαι  

                                 κάποιες φορές

στον άχρονο χώρο της μήτρας.

Τον αναγνωρίζω απ’ τις στοιβάδες 

                                  τα μαλακά στρώματα από σύννεφα  

που διασχίζω με κόπο ψυχής 

με συγκέντρωση μεγάλη στην προσπάθεια

να βρω ένα σημάδι, ν΄ αναγνωρίσω τ’ όνομα της μέρας.

                                  η ώρα βοηθιέται από το έξω φως.                                                            

Και πόση ανακούφιση όταν ξεπεταχτεί μια Τρίτη ή μια Πέμπτη 

ή όποια μέρα· σαν τότε, 

από μόνος του ο εντοπισμός 

να πήζει τις μπαμπακένιες στοιβάδες 

μ’ ένα κοντάρι 

που στήνεται καταμεσής 

για να πιαστώ.

Αυτό ανακουφιστικό, για κείνο που θαρρώ

πως περιμένουν οι άλλοι από μένα.

Ενώ εγώ 

μες στις στοιβάδες 

κολυμπώ – γλιστρώ 

                             με αγαλλίαση·

αφήνω ελεύθερους τους συνειρμούς σαν τους ανέμους

                              δεν το φοβάμαι εγώ το ασκί του Αιόλου

να με πλανεύουνε εκεί κι εδώ

ρευστά, ανεντόπιστα·

μωρό με προβοσκίδα 

ρουφώ το νέκταρ των αισθήσεων 

                                σπαράγματα της μνήμης

που δεν πονούν

                                χωρίς να χάνουν το φορτίο τους· 

είναι οι στοιβάδες που χωνεύουνε την ένταση. 

Ο πόνος δεν πονά. Η ένταση του φόβου του πονάει.

                                                               

                                                                 29/11/'20

με αφορμή

την αυριανή μνήμη της δολοφονίας του παιδιού μου, του εγγονού μου, του ανιψιού μου, του παιδιού της φίλης μου, της γειτόνισσάς μου... δεν μπορώ να μείνω σιωπηλή.

Ένας αστυνομικός σκότωσε έναν έφηβο.

Σε μερικά ακόμη χρόνια δεν θα μιλάμε αυτήν την τόσο πλαστική κι εκφραστική γλώσσα, γιατί σιγά σιγά χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μας. Και γη είναι το ήθος μας, η ταύτιση του αισθήματος, των σκέψεων και των πράξεών μας.

Αύριο δηλαδή, στα κανονικά μας, θα 'πρεπε ο Αρχηγός της Αστυνομίας να καταθέσει στεφάνι συγγνώμης στο μνημείο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και όλο το Σώμα να σταθεί συνεσταλμένο και σιωπηλό απέναντι σε κάθε πολίτη, συναισθανόμενο το "λάθος" του συναδέλφου τους.

Έτσι καταλαβαίνω εγώ τα πράγματα.

Και εξεγείρομαι όταν ακούω ότι ο Αρχηγός της Αστυνομίας ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ... διατάζει.. φοβερίζει...

Ποιον; εμένα τη μάνα, τη γιαγιά...

Υ.Γ. Δεν με προστατεύει από τον covid, μ' εξουθενώνει και το ξέρει. Και το θέλει.

Griots: Οι ραψωδοί της Αφρικής

 

Ολοκληρώθηκε, χθες, το 3ο Εργαστήρι με την Ε΄ Τάξη του 2ου Δημοτικού Παιανίας και με δασκάλα την κυρία Χριστίνα Σομπότη.

Ανησυχία για τη διαδικτυακή επικοινωνία, πριν ξεκινήσω, κι όχι πως δεν επιθυμούσαμε διακαώς να βρεθούμε μέσα στην Τάξη, αλλά τελικά και το μπαλαφόν [ξυλόφωνο] μας είχαμε, και τα παραμύθια μας από την Αφρική, και παιχνίδια με τα παιδιά, και με διάλογο το θέμα μας το αναπτύξαμε!!

Μπράβο στις δασκάλες, που σε Συνεργασία με το Φεστιβάλ, καταφέραμε να επικοινωνήσουμε σε πλατφόρμα με πιο πολλές δυνατότητες, μπράβο στα υπέροχα παιδιά γεμάτα ερωτήσεις, ενδιαφέρον, ανησυχίες... κι ακόμη ΜΠΡΑΒΟ στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για παιδιά και νέους! Με κέφι, με έμπνευση, με την πιο φιλική ατμόσφαιρα στη Συνεργασία σε μέρες όχι απλά πίεσης, αλλά συμπίεσης, με αποτελεσματικότητα, με συνέπεια και πάνω απ' όλα με Αγάπη για το Σινεμά και τη Νεότητα! Και του χρόνου από κοντά!🤸

Μια τρίχα κόκκινη σαν το αίμα.

 Αύριο 26 Νοεμβρίου, από τις 18.30, διαθέσιμη στην ιστοσελίδα της έκθεσης, στο ψηφιακό 3ο Φεστιβάλ Λογοτεχνικής Performance "Μετεβλήθη εντός μου/ και ο ρυθμός του κόσμου" . Εμείς, με προφορική λογοτεχνία!

Την επιμέλεια έχει η Παυλίνα Μάρβιν! Την Ευχαριστούμε!

THESSALONIKIBOOKFAIR.GR

«Μια τρίχα κόκκινη σαν το αίμα» της Αγνής Στρουμπούλη – 17η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης...

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Αγνή Στρουμπούλη, αφηγήτρια παραμυθιών: αφήγηση, Σταύρος Παργινός, μουσικός: βιολοντσέλο.

Συνέντευξη

 Καλορίζικη...

η Ιωάννα Γιαννακοπούλου - συγγραφέας αγαπημένων βιβλίων για παιδιά - που εγκαινιάζει την καινούργια της σελίδα alter-βιβλίο, με μια συνέντευξη μαζί μου.

ALTERTHESS.GR

Μια θάλασσα μνήμης, ανακάλυψης και παρηγορίας: λαϊκά παραμύθια

Μια θάλασσα μνήμης, ανακάλυψης και παρηγορίας: λαϊκά παραμύθια 06 Nov, 2020 Θεματικές: alter-Βιβλίο Η Αγνή Στρουμπούλη μιλά στην Ιωάννα Γιαννακοπούλου *Γεννήθηκε στον Πει....

Όλα αλλάζουν...

το ραντεβού του Φθινοπώρου, όμως, μένει!                                                                                                                                             Στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ, ο Καθηγητής και τώρα Πρόεδρος του Τμήματος, Ιωσήφ Βιβιλάκης, εδώ και χρόνια έχει δημιουργήσει ένα Εργαστήριο για τους Φοιτητές, θέλοντας να τους δώσει "εργαλεία", για την δουλειά τους σε Σχολεία και να διευρύνει το πεδίο των θεωρητικών Σπουδών τους. 

Εδώ και αρκετά χρόνια, κάνουμε κι ένα Εργαστήριο για το λαϊκό Παραμύθι και την Αφήγηση.

Αύριο λοιπόν, 26 Οκτωβρίου, με όλα τα μέτρα που δεν θα σταθούν εμπόδιο στην επικοινωνία μας,     στου Ζωγράφου!

Οι φωτογραφίες είναι του Ιωσήφ, από το Εργαστήρι του 2018.

Δεν...

 σταματήσαμε να ονειρευόμαστε!

Όμως αναβάλλονται οι Αφηγήσεις μας για τον Νοέμβρη:

"Ο Όνειρος, το όναρ και το ενύπνιο", μέχρι νεωτέρας.

Κυριακή πρωί.

 [Ο ένας το 1946, ο άλλος, στη φωτογραφία, το 2020 στην πλατεία της Καρδίτσας ως "Ο άλλος άνθρωπος"· εγώ με τη ζωούλα μου]

Το 1946 ο 36χρονος Στέλιος Κυριακίδης αποφάσισε να συμμετάσχει στον περίφημο πεντηκοστό Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης (42.195μ) μετά από τιμητική πρόσκληση των διοργανωτών.

Η σύζυγός του έσπευσε να τον αποθαρρύνει αφού λόγω της Κατοχής ήταν αδύναμος και υποσιτισμένος. Είχε πέντε χρόνια να αγωνιστεί.

Ο ίδιος όμως είχε πάρει την απόφασή του, πουλώντας προσωπικά του αντικείμενα και μετά από πολλές και αγωνιώδεις προσπάθειες, ο Κυριακίδης κατάφερε να φτάσει στην Βοστώνη. Οι γιατροί των αγώνων βλέποντάς τον αδύναμο εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους για το αν έπρεπε να του δώσουν άδεια να συμμετάσχει. Στην ουσία φοβόντουσαν για την ίδια του την ζωή.

Ο Στέλιος όμως δεν δεχόταν κουβέντα και δήλωνε αποφασιστικά: "Ήρθα για να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες και θα τρέξω!" Έτσι υπέγραψε υπεύθυνη δήλωση ότι παίρνει ο ίδιος την ευθύνη για τον εαυτό του.

Στις 20 Απριλίου του 1946 δόθηκε η εκκίνηση του φημισμένου 50ου μαραθωνίου της Βοστώνης με μεγάλο φαβορί τον Αμερικανό Τζόνι Κέλι.

Με την δύναμη της ψυχής του, ο Έλληνας μαραθωνοδρόμος κατάφερε να είναι μπροστά στα τελευταία χιλιόμετρα. Δεν του επιτρεπόταν να μη νικήσει...

Ένας ηλικιωμένος μετανάστης στην διαδρομή έτρεχε κοντά του και του έδινε κουράγιο φωνάζοντάς του:" Για την Ελλάδα Στέλιο μου! Για τα παιδιά σου!!!"

Οι κουβέντες αυτές έδωσαν κουράγιο στον Στέλιο και μ' όλα τα σωματικά του αποθέματα κατάφερε να φτάσει στην νίκη, φωνάζοντας στον τερματισμό:

"FOR GREECE!!!"

Ο Κέλυ όταν ρωτήθηκε γιατί δεν κατάφερε να κερδίσει απάντησε: Πώς θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιο αθλητή; Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι' αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα..!"

Η νίκη του προκάλεσε πάταγο! Οι Αμερικανοί έσπευσαν να του δώσουν χρήματα και να του προτείνουν να μείνει στις ΗΠΑ. Ο ίδιος όμως άφησε άφωνο ακόμη και τον πρόεδρο της Αμερικής Τρούμαν όταν τον ρώτησε τι θα ήθελε να του προσφέρει ως δώρο.

" ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΙΠΟΤΑ. ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΒΟΗΘΕΙΑ!"

Έμεινε στην Αμερική και για ένα μήνα πάλεψε να μαζέψει βοήθεια για την πατρίδα...

Καθώς η νίκη του είχε συγκινήσει τους Αμερικάνους και τους ομογενείς, το ποσό που κατάφερε να συγκεντρώσει έφθασε τα 250.000 δολάρια ενώ η οικογένεια Λιβανού έστειλε έξι πλοία με είδη πρώτης ανάγκης στην δοκιμαζόμενη Ελλάδα.

Η βοήθεια αυτή ονομάστηκε" Πακέτο Κυριακίδη"

Στις 23 Μαΐου 1946, ο Κυριακίδης επέστεψε στην Ελλάδα , όπου τον περίμεναν ένα εκατομμύριο Έλληνες για να τον υποδεχτούν με τιμές ήρωα ενώ για πρώτη φορά μετά την κατοχή, φωταγωγήθηκε η Ακρόπολη προς τιμή του!

Δακρυσμένος κατά την διάρκεια της επίσημης τελετής στις Στήλες του Ολυμπίου Διός δήλωνε:

"EΙΜΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΈΛΛΗΝ!"

40 ώρες Παραμύθι.

Οι Έλληνες, όπως όλοι οι Μεσογειακοί λαοί, είμαστε λαός

της Προφορικότητας.

Πόσο ισχύει αυτό σήμερα;

Μετέχουμε στη νοοτροπία, τη δημιουργικότητα, την ποιητική φαντασία, που μέχρι πρόσφατα χαρακτήριζε τη λαλιά μας, άρα την ανάσα μας, άρα την περπατησιά μας μέσα στη ζωή;

Τα τελευταία χρόνια “ανθεί” το λαϊκό Παραμύθι.

Είναι μόδα, εύκολος τρόπος να χαϊδέψουμε το ναρκισσισμό μας ή μνήμη βαθιά που απαιτεί να βρει πεδίο πραγμάτωσης, σε μια αλλόκοτη καθημερινότητα;

Αυτά και άλλα διερευνάμε και ανακαλύπτουμε σ’ ένα Εργαστήρι για την Τέχνη της Αφήγησης, υποστηρίζοντας κάθε μέλος της Ομάδας να αναγνωρίσει τη δική του <γνησιότητα> στην επικοινωνία.

Γιατί η Αφήγηση μιας ιστορίας, στην ουσία είναι το μοίρασμα μιας εμπειρίας.

Ασκήσεις - παιχνίδια για το σώμα, την αναπνοή, την φωνή, την φαντασία, τη μνήμη, την αφή με τα πράγματα. Και Αφηγήσεις!

Ολιγομελής Ομάδα που θα στεγαστεί στον φιλόξενο χώρο των Συνηχήσεων, που δημιούργησε πριν 1 χρόνο, ο Ηλίας Γκότσης. Στην Καισαριανή: Λεωφόρος Αλεξάνδρου 6, 161.21 [δίπλα στο CARAVEL]

Κυριακές 10.00 π.μ. - 15.00 μ.μ.

Ημερομηνίες:

11, 18, 25 Οκτωβρίου και 1, 8, 15, 22, 29 Νοεμβρίου 2020

Περισσότερες πληροφορίες:

- για το περιεχόμενο: 210 7236171 Αγνή Στρουμπούλη

- για εγγραφές: 6908372437 Ηλίας Γκότσης και email: info@synixiseis.gr

Με την Πανσέληνο στη Λάρισα!

Ο Όνειρος, το όναρ και το ενύπνιο

με φωνή και βιολοντσέλο

Στην αυλή του Λαογραφικού Ιστορικού Μουσείου Λάρισας,

την 1η του Σεπτέμβρη, στις 8μ.μ.

Παραμύθια από την Ελλάδα, αλλά και από την Σερβία, την Κίνα και την Αφρική,

για ενήλικες και παιδιά από 10 χρόνων.

Αφήγηση: Αγνή Στρουμπούλη

Βιολοντσέλο: Σταύρος Παργινός

Διάρκεια: 1 ώρα

Είσοδος ορθάνοιχτη και ελεύθερη.

ΟΜΩΣ, ισχύουν οι ιδιαίτερες συνθήκες.

Άρα, είναι απαραίτητη:

η κράτηση θέσης στο 2410239446 [Δευτέρα έως Παρασκευή 8.00 – 14.00]

η μάσκα και οι αποστάσεις.

Το φουστάνι του Όνειρου

Μεσοφόρι ήτανε, δηλαδή ταπεινό κι απέριττο, άρα μου επέτρεπε - αν όχι με προσκαλούσε - να το στολίσω.

Ξεκίνησα, και νόμιζα ότι τελείωνα κιόλας, με το να κάνω με βελονάκι όλες τις ραφές και τα τελειώματα.

Κι είχε πολλές ραφές και χιλιόμετρα ποδόγυρο.

Τα έκανα.

Άρχισε να παίρνει υπόσταση φορέματος. Το κρέμασα στην ντουλάπα.

Μετά σκέφτηκα τις δαντέλες.

Κατέβασα από ψηλά απ’ το ράφι, το σακούλι με τις δαντέλες.

Λεπτές, στρογγυλές, μακρόστενες, με πιο χοντρό νήμα, αρχινισμένες κι ατελείωτες, μικρά, μεγαλύτερα κομμάτια, μοτίβα ραμμένα μεταξύ τους για κάτι που δεν έγινε ποτέ…

Δαντέλες της μάνας μου, της πεθεράς μου, της γιαγιάς και της προμάμμης και της άλλης γιαγιάς και της μάνας της…

Πόσες γυναίκες, πόσες ώρες, πόσα όνειρα, πόσα σχέδια…

Πλεγμένες δαντέλες με ψηλό βελονάκι, με πιο χοντρό, με βελόνι· πρωί, απόγευμα, βράδυ με κερί ή φως ηλεκτρικό, ως μάθημα, ως τιμωρία, ως συμπλήρωμα ενός προικιού, ενός φουστανιού γιορτής.

Τις ράβω ασύμμετρα πάνω στο φουστάνι της Αφήγησης και νοιώθω να με διαπερνούν οι ατέλειωτες γενιές των γυναικών που προηγήθηκαν και μου μεταφέρουν την κίνηση της παλάμης, το ρυθμό και τον ειρμό.

Τώρα έρχονται όλες μαζί να με κρατήσουν στην Αφήγηση, κάθε μία να μου δώσει μυστικά το βογκητό, το γέλιο, τον αναστεναγμό, τη λαχτάρα που δεν έφερε στο φως της μέρας, όμως τα ένοιωσε τα κράτησε κρυφά να κυκλοφορούν με το αίμα στο κορμί της, να τη θρέφουν, να την κάνουν μάνα, να τα κληροδοτεί στις κόρες.

Ράβω και κανακεύω το φουστάνι της Αφήγησης

Βουτάω στη μνήμη του κορμιού και της ψυχής μου

Ετοιμάζομαι

Όλο ετοιμάζομαι.

Γκιλγκαμές, Γένεση, Τσουάνγκ Τσέου, Λαϊκά Παραμύθια, Μαλαρμέ, Έντγκαρ Άλαν Πόε, Διονύσιος Σολωμός.

Μ’ αυτές τις ποιότητες υφαίνουμε την Παράσταση – Αφήγηση:

Ο Όνειρος, το όναρ και το ενύπνιο

με φωνή και βιολοντσέλο

Σταύρος Παργινός - Αγνή Στρουμπούλη