Εμπειρία

Δεν ξέρω ούτε εγώ 

πώς βρίσκομαι  

                                 κάποιες φορές

στον άχρονο χώρο της μήτρας.

Τον αναγνωρίζω απ’ τις στοιβάδες 

                                  τα μαλακά στρώματα από σύννεφα  

που διασχίζω με κόπο ψυχής 

με συγκέντρωση μεγάλη στην προσπάθεια

να βρω ένα σημάδι, ν΄ αναγνωρίσω τ’ όνομα της μέρας.

                                  η ώρα βοηθιέται από το έξω φως.                                                            

Και πόση ανακούφιση όταν ξεπεταχτεί μια Τρίτη ή μια Πέμπτη 

ή όποια μέρα· σαν τότε, 

από μόνος του ο εντοπισμός 

να πήζει τις μπαμπακένιες στοιβάδες 

μ’ ένα κοντάρι 

που στήνεται καταμεσής 

για να πιαστώ.

Αυτό ανακουφιστικό, για κείνο που θαρρώ

πως περιμένουν οι άλλοι από μένα.

Ενώ εγώ 

μες στις στοιβάδες 

κολυμπώ – γλιστρώ 

                             με αγαλλίαση·

αφήνω ελεύθερους τους συνειρμούς σαν τους ανέμους

                              δεν το φοβάμαι εγώ το ασκί του Αιόλου

να με πλανεύουνε εκεί κι εδώ

ρευστά, ανεντόπιστα·

μωρό με προβοσκίδα 

ρουφώ το νέκταρ των αισθήσεων 

                                σπαράγματα της μνήμης

που δεν πονούν

                                χωρίς να χάνουν το φορτίο τους· 

είναι οι στοιβάδες που χωνεύουνε την ένταση. 

Ο πόνος δεν πονά. Η ένταση του φόβου του πονάει.

                                                               

                                                                 29/11/'20