την αυριανή μνήμη της δολοφονίας του παιδιού μου, του εγγονού μου, του ανιψιού μου, του παιδιού της φίλης μου, της γειτόνισσάς μου... δεν μπορώ να μείνω σιωπηλή.
Ένας αστυνομικός σκότωσε έναν έφηβο.
Σε μερικά ακόμη χρόνια δεν θα μιλάμε αυτήν την τόσο πλαστική κι εκφραστική γλώσσα, γιατί σιγά σιγά χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μας. Και γη είναι το ήθος μας, η ταύτιση του αισθήματος, των σκέψεων και των πράξεών μας.
Αύριο δηλαδή, στα κανονικά μας, θα 'πρεπε ο Αρχηγός της Αστυνομίας να καταθέσει στεφάνι συγγνώμης στο μνημείο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και όλο το Σώμα να σταθεί συνεσταλμένο και σιωπηλό απέναντι σε κάθε πολίτη, συναισθανόμενο το "λάθος" του συναδέλφου τους.
Έτσι καταλαβαίνω εγώ τα πράγματα.
Και εξεγείρομαι όταν ακούω ότι ο Αρχηγός της Αστυνομίας ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ... διατάζει.. φοβερίζει...
Ποιον; εμένα τη μάνα, τη γιαγιά...
Υ.Γ. Δεν με προστατεύει από τον covid, μ' εξουθενώνει και το ξέρει. Και το θέλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου