Η Πολυξένη

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, το ‘χει συνήθειο να παραφυλάει στη γωνία και να βάφει τον κόσμο.

Όποιος κάνει να στρίψει, πλατς! μια με το νεροπίστολο και του ‘στέλνει μια γρήγορη αναθεματισμένη μπογιά.

- Κίτρινο ! Σπυριά καλαμποκιού !

Ξάφνιασμα, σχεδόν θυμός· μα το ξεκαρδιστικό γέλιο της Πολυξένης, μονομιάς, τους αφοπλίζει. Άλλωστε την ξέρουν… κάπου θα τους παραφυλάει να τους μεταμορφώσει.

Σκουπίζουν γρήγορα τις πιτσιλιές από το χρωματιστό νερό και:

- Πο-λυ-ξέ-νη μά-γε ! Πο-λυ-ξέ-νη μά-γε !

- Χρόνια πολλά και του χρόνου !

Αν δεν το πουν δυο φορές, ρυθμικά, όπως το περιμένει εκείνη, αντί για το «χρόνια πολλά

και του χρόνου», θα τους στείλει και δεύτερη δόση…

Η Πολυξένη είναι ένα τετράγωνο κοριτσάκι που δεν μεγαλώνει όπως τ’ άλλα παιδιά.

Ψήλωσε όσο ήταν να ψηλώσει μέχρι τα 7 της, κι έπειτα έμεινε εκεί στο ύψος. Στο πλάτος

παίρνει κάθε χρόνο 1 - 1,5 πόντο.

Κι επειδή είδε πως τ’ άλλα κορίτσια αλλάζουν, διαφορετικά όλα από ‘κείνη, το σκέφτηκε καλά καλά κι αυτοανακηρύχτηκε μάγος, σίγουρη πως τα πρώτα μαγικά τα ‘χει κάνει στον εαυτό της.

- Είμαι ένα κουτί μπογιά και βάφω τους ανθρώπους!

Δεν το λέει τόσο καθαρά, κάτι μπερδεύει στα σύμφωνα, σα να χοροπηδάει ένα μικρό βότσαλο μέσα στο στόμα της.

Κι αυτό δίνει ένα τόνο γέλιου.

Η Πολυξένη είναι το πιο χαρούμενο πλάσμα που έχω γνωρίσει.

Άλλωστε έτσι της κατέβηκε η φαεινή ιδέα να βάψει τους ανθρώπους.

Κάθεται στο δρόμο, σ’ ένα σκαλί, και βλέπει να περνάνε· γκρίζοι όλοι και βιαστικοί.

Πρωί πρωί, κι είναι θυμωμένοι.

Αυτό δεν της αρέσει καθόλου, την τσακίζει.

Πλησιάζουν οι γιορτές, παντού ξεφυτρώνουν χρώματα και φωτάκια.

«Θα σας βάψω!» άστραψε μες στο μυαλουδάκι της «Τι σκατά μάγος είμαι !»

Όλη τη νύχτα παραμίλαγε στον ύπνο της: «Εί-μαι ένα κου-τί

μπο-γιά και βά-φω τους αθρώ-πους! Είμ-αι ένα κου-τί μπο-γιά και βά-φω τους αθρώ-πους!»

Πρωί πρωί, ανακατεύει μπογιά με νερό και γεμίζει το νεροπίστολο.

Το κρατάει κάτω από το παλτουδάκι της κρυφά κρυφά, ψάχνοντας το μέρος που περνάνε όλοι για να πάρουν το λεωφορείο. Και:

- Κόκκινο ! Φετούλες καρπουζιού!

Κάθε βολή συνοδεύεται από τέτοια λόγια, για να πιάσει η μεταμόρφωση. Πιάνει!

Οι άνθρωποι γελάνε…

- Αχ! Πο-λυ-ξέ-νη μά-γε!

- Και του χρόνιου ! Χρόνια πολλά !

Α. Σ.

Νοέμβριος 2007

Υ.Γ. Το φαναράκι είναι το μαγικό της κόρης μου Μυρτώς.